Inderdaad alles anders

3 oktober, 2020
20:35

Anne Kuit neemt ons elke week mee in het repetitieproces van Is This The Real Life.

Even ten eerste; terwijl ik dit schrijf luister ik ‘Eagles of Trump metal’, ‘LongArm’ en ‘PsychoPedoPredator’. Muzikant Kaspar heeft de drive vol gezet met eerste aanzetten tot nummers voor in de voorstelling. Dat varieert van zware rock met een hoop gegrunge tot een compilatie van uitspraken van Trump met daar doorheen gewoven lange elektronische klanken. Heerlijk.

Ondertussen ontvouwt zich in de groepsapp zo langzamerhand een ware corona-soap die zich afspeelt in het huishouden van Sadettin. Eerst een zieke vrouw, dan dochter, dan zoon, dan hijzelf verkouden en nu; de juf van zijn zoon die thuis moet blijven. En hij dus ook. Het proces vindt nu dan ook vooral daar plaats. Vanuit huis schrijft, maakt en zoomt het team erop los om in deze rare tijden toch een voorstelling te maken.

Ik krijg een nieuwe versie van het script opgestuurd met de mededeling dat er afgelopen woensdag na een doorloop een nieuwe afslag is genomen. “Een hele goeie volgens mij, ik ben weer een beetje terug naar een ouder idee.” Als ik dat script open ontglipt me een harde lach; wat ik lees lijkt in niks meer op de doorloop die ik in mijn vorige blog zo uitgebreid heb omschreven.

"Geen woord over corona. Geen complottheorieën meer, en dat over die linkse satanische elite is er ook uit."

Anne Kuit

Blog schrijfster

Ik mag lezen tot en met pagina 12. Tot daar; geen woord over corona. Geen complottheorieën meer, en dat over die linkse satanische elite is er ook uit. Alles gaat nu over De lange arm. 2020 is namelijk Het Jaar waarin Sadettin eindelijk Een Verhaal daarover gaat vertellen; over de invloed van de Turkse politiek op het leven van de Turkse diaspora in Nederland. En dat zijn er nogal wat; in Nederland wonen zo’n half miljoen Turken. Dat komt onder andere door deze Turkse wet: “Elk kind geboren uit een Turkse vader of moeder krijgt automatisch de Turkse nationaliteit.”. Dus ja. Sadettin. De noodzaak voor het vertellen van Dit Verhaal begint voor hem in 2017.

De diplomatieke betrekkingen tussen Nederland en Turkije staan dan flink onder druk. Er zijn dingen aan de hand met ambassadeurs, verkeerd vertaalde speeches, Geert Wilders met een bord, anti-buitenlander sentiment, een Turkse minister die niet in Nederland mag landen en aan de buitenkant vooral; heel veel Nederlandse Turken met vlaggen.

En terwijl Sadettin er bovenop zit, Turkse en Nederlandse kranten leest, zit ik in 2017 in het tweede jaar van de kunstacademie en ben dus vooral met mezelf bezig. Als ik de lange arm google begint me wel iets te dagen, maar het is duidelijk dat ik niet degene ben die hierover iets moet verkondigen. En dat het nodig is dat iemand anders er wel iets over verkondigd, want de invloed van die lange arm op de samenleving is groot, ook Dit Jaar nog. Daarom is het nu tijd voor Het Verhaal, een genuanceerd verhaal, waarbij Sadettin elke keer een andere bril opzet zoals hij dat als geen ander kan. Razend interessant.

Maar wat heeft dit nou allemaal met dat alles wat het eerst was te maken? Ik weet het nog niet, maar ik mocht dan ook maar tot pagina 12. Als ik stiekem wat verder scrol, zie ik toch alweer wat dingen bij elkaar komen. Nog even afwachten dus….