Knallen met een K

7 december, 2020
11:22

Anne Kuit neemt ons elke week mee in het repetitieproces van Is This The Real Life.

“Twee dagen van 10 tot 10, dat trekken we wel toch? Kas, trek jij dat?” De première begint te naderen. “Hele goede dag gehad vandaag! We hebben weinig tijd, maar we gaan knallen! En het gewoon halen!”, stuurt regisseur Jeroen. Er moet nog even gebikkeld worden; de week voor de première zal er élke avond worden doorgewerkt. Zelfs productieleider Monique kijkt er een beetje van op dat ze dan de dag daarop niet later willen beginnen. Ja, knallen.

Ondertussen krijg ik in mijn mail continu meldingen van Google dat Sadettin verder aan het werken is aan het script in de Drive. Af en toe stuurt hij een update: “Na het avondeten weer verder!”. Knallen. Omdat hij precies zo schrijft als hij praat zijn die teksten heerlijk om te lezen; zijn vertelkunst hoor ik al in mijn hoofd. De monoloog wordt steeds persoonlijker. Ik lees niet alleen over de geschiedenis van de Mongolen, maar ook over hoe Sadettin zijn moeder in haar flat in Zutphen het Turkse nieuws kijkt, hoe het haar angst aanjaagt en hoe ze daarover met elkaar praten. Af en toe zit er een flard Turks door de tekst heen.

Er worden meer grote stappen gezet. Op de muur van het repetitielokaal prijken inmiddels briefjes met daarop in kernwoorden de verschillende scènes. Die worden opgehangen op de volgorde die op dat moment het beste lijkt. Daarna is het een kwestie van uitproberen in een doorloop. Sadettin en Kaspar spelen de voorstelling alsof de zaal vol zit terwijl ze enkel het team tegenover zich hebben en Jeroen zelfs af en toe nonchalant heen en weer loopt. Zo’n doorloop met gloednieuwe teksten en dramaturgie is natuurlijk nog allesbehalve ‘af’. “Ohnee, dat is hier niet. Wacht, even denken hoor. Nee, nee, ga jij maar door Kas. Hè, shit.”

"Wat het meeste opvalt als ik iedereen zo bezig zie, is de nauwkeurigheid. Hoe hard er gewerkt wordt aan deze 1,5 uur is ongelooflijk."

Anne Kuit

Blog schrijfster

De voorstelling prikkelt steeds meer de verbeelding. Sadettin benoemt het dan ook in zijn proloog: “Het is belangrijk dat jullie weten dat het serieus is, maar dat het ook theater is.” Deze keer wordt er gespeeld in een semi-definitief decor. Dat heeft qua theatrale en politieke tekens wat voeten in de aarde. Want hoe je de Turkse vlag – die geïntegreerd is in de scenografie – gebruikt, heeft consequenties, bespreken Sascha en Sadettin. Dat gesprek blijkt zo’n goede weergave van ‘de vlaggensituatie’, dat het vervolgens meteen de voorstelling in wordt geschreven.

Na de doorloop wordt er gelijk overgegaan in notes, waarbij ik Jeroen niet zie, maar hoor dat hij af en toe speelt om zijn aanwijzingen te verduidelijken. Dramaturg Liet is ontroerd. “Kan je vertellen welk moment dat precies was?”.

Natuurlijk is er ook nog een praktische kant aan het gebeuren. Die wordt wekelijks besproken in de productievergadering. Hoe gaat het verder met decor (“Moet dat niet juist heel knullig?”) en kostuum (“Ik kan nu eigenlijk pas echt beginnen.”)? En hoeveel van de inhoud mag er weggegeven worden in het voorverhaal dat binnenkort gepubliceerd wordt?

Wat het meeste opvalt als ik iedereen zo bezig zie, is de nauwkeurigheid. Hoe hard er gewerkt wordt aan deze 1,5 uur is ongelooflijk. We weten allemaal dat het alleen werkt als álles ‘klopt’. En dat voor elkaar krijgen, is hard en onzeker werken. Maar voor nu even een heerlijke noodzaak. “Ik heb er ONGELOOFLIJK veel zin, maar ook vertrouwen in. Serieus, ik denk dat we precies weten wat het moet worden. Tot morgen!”