Een repetitie kijken van 182 kilometer afstand

30 november, 2020
19:29

Anne Kuit neemt ons elke week mee in het repetitieproces van Is This The Real Life.

Alles aan dit proces is anders dan anders. Half repeteren op afstand, continu onderbroken worden door verkoudheden en daarop volgende corona-testen, theater maken voor 30 mensen…. Ook het woord ‘huisjournalist’ heeft een andere betekenis dan hoe we het in eerste instantie bedoeld hadden. Vandaag kan ik jullie voor het eerst meenemen in een repetitie, maar in plaats van dat ik afreisde naar Den Haag keek ik die terug vanaf mijn Belgische bank. Het is dan misschien niet wat ik me ervan had voorgesteld, maar eigenlijk is het een ideale ‘vlieg op de muur’ positie; niemand die de aanwezigheid merkt van iemand die op 182 kilometer afstand continu van alles observeert en opschrijft.

Die repetitie dus. Op mijn schoot een aantekeningenboekje, op mijn scherm drie vakken. In de één zit Albert, zakelijk leider, met op de achtergrond het inmiddels bekende zoomdecor; een kast met wat mappen, een archiefdoos, troepjes en…. een geel feesthoedje op de plank linksonder? Onder hem: Kaspar in zijn kelder in Antwerpen. Rechtsboven: het repetitielokaal. Daar zit de rest van het team, allemaal op verschillende stoelen, in een kring op 1,5 meter van elkaar. Kostuumontwerper Lotte zit het verst weg – meters van de laptop vandaan – en is daardoor bijna niet te verstaan. Maar het gaat. Er is contact, er wordt samengewerkt.

“Oh ik heb een idee. Wacht, wacht ga door.” “Oh, nu heb ik ook een idee”.

Team Sadettin K

Ideeënbedenkers

Het eerste half uur van de repetitie is vrij technisch. Er moeten schermen komen, want er gaat veel video gebruikt worden. Maar wat voor schermen? Hoeveel? Welk programma hebben we nodig om die te besturen? Waar halen we dit vandaan? Hoe duur is dat allemaal? En; hoe ziet het er dan uit op het podium en wat zegt dat dan? “Oh, en waar we het ook nog even over moeten hebben; waar gaat Kaspar eigenlijk zijn? Thuis of in het theater?” Het artistieke en technische loopt continu door elkaar en moet elkaar kunnen versterken. Daarom ‘bemoeit’ iedereen zich met vraagstukken als deze.

Dan is het tijd voor een inhoudelijk gesprek. Een aantal mensen verdwijnt uit beeld, de kern van het artistieke team blijft. Sadettin leest voor wat hij tot nu toe heeft geschreven. Vaak zie ik alleen zijn handen, maar zijn stem zegt genoeg. Als de tekst is afgelopen, begint het met elkaar nadenken erover. Hoe gaan we hiermee verder? Dat het een vrijwel-monoloog wordt van Sadettin staat vast, maar daarbinnen kan er nog van alles. Er wordt gesproken over schakelen in genre en de verschillende personages die Sadettin kan zijn. Jeroen wil dat het “een theatrale tour de force” wordt.

Soms vervalt Sadettin plotseling in een monoloog. Hij vertelt dan gepassioneerd over zijn familie, corona, Turkije, de nieuwsberichten, de verscheurdheid…. het persoonlijke en politieke gaan naadloos in elkaar over. Na zo’n waterval van verhalen en bedenkingen komt Jeroen steeds met een vormidee. Af en toe breekt Kaspar in. “Ik had er dus net voor mezelf al even deze muziek onder gezet…” Sadettin breekt in op Kaspars onderbreking: “Oh ik heb een idee. Wacht, wacht ga door.” “Oh, nu heb ik ook een idee”. Jeroen. De ideeën volgen elkaar vliegensvlug op en worden soms even snel weer afgeschoten.

Dan voelt Sadettin “een hongertje”. Niet zo gek, want we zijn inmiddels 2,5 uur praten en denken verder. Er komt nog even iemand binnen die vraagt om een samenvatting. “In het kort; we hebben het gehad over hoe persoonlijk je kan en mag zijn, het gebruiken van je familie voor je voorstelling en vooral over hoe ongelooflijk genuanceerd dingen zijn.” Sadettin voegt toe: “En dat alles wat ik zeg betekenis heeft. Ik merk dat ik nu, terwijl ik m’n halve leven theater doe, dingen nog nooit heb gezegd.”

Er wordt een tijd afgesproken voor na de lunch. Dan gaan ze de vloer weer op. “Trouwens, is alles nou opgenomen? Want dat van die bruiloft kan er gewoon integraal in.”